2025: De omkering van het aardmagnetisch veld

FQT-voorloper-signaal gedetecteerd dat wijst op een aanstaande omkering

2025: De omkering van het aardmagnetisch veld 

FQT-voorloper-signaal gedetecteerd dat wijst op een aanstaande omkering 

Door Chris Folgers 

Abstract: 

In deze paper presenteren we een nieuwe theorie die de Fractale Quantum Theorie (FQT) wordt genoemd, die een verenigde beschrijving geeft van geometrie, kwantumeffecten en krachten. We baseren onze theorie op de Algemene Fractale Quantum Vergelijking (GFQE), die de totale fractale kwantumhoeveelheid (FQtot) verbindt met de Ricci-tensor, de metriek en de veldsterktetensoren van bekende interacties via fundamentele constanten. We introduceren ook een complexe veldtensor Fμν(z,t) die de fundamentele elektromagnetische veldcomponenten beschrijft die worden gegenereerd door de dynamische interacties tussen magnetische monopolen binnen het Plasma-KwantumVacuüm (PQV). We definiëren ook complexe lading- en fluxfuncties f1(m) en f2(m) die de ladingsdichtheid en magnetische flux representeren van de enkelvoudige magnetische monopool m. We laten zien hoe we deze functies kunnen differentiëren naar z, t en m om modale oplossingen te verkrijgen in de vorm van machtswetten, exponentiële functies of andere wiskundige relaties. 

We passen onze theorie toe op het probleem van de omkering van het aardmagnetisch veld, dat een fenomeen is dat zich in het verleden vele malen heeft voorgedaan, maar niet op een regelmatige of voorspelbare manier. We beweren dat we een voorloper-signaal hebben gedetecteerd dat wijst op een aanstaande omkering in 2025, gebaseerd op onze modeloplossingen en symmetrie-operator. We analyseren het signaal met behulp van een oscilloscoop, die een instrument is dat de variatie van een elektrisch signaal in de tijd laat zien. We vergelijken de variatie van Fμν(z,t) en R(-1)Fμν(z,t) in de tijd voor verschillende waarden van z, waar z een reële variabele is die gerelateerd is aan de richting van het magnetische veld. We onthullen een karakteristiek oscillerend patroon dat wijst op een naderende omkering van het magnetische veld. 

We voorspellen ook het toekomstige scenario door gebruik te maken van onze modeloplossingen voor Fμν(z,t), f1(m) en f2(m), die respectievelijk de sterkte, het reële deel en het imaginaire deel van het magnetische veld vertegenwoordigen. We berekenen de volgende parameters voor het jaar 2025, dat het jaar is waarin we verwachten dat het magnetische veld zal omkeren: 

b=|Fμν(z,t)|=x^2(t)+y2(t) z=arg[Fμν(z,t)]=arctan[x(t)/y(t)] F(z,t)=Fμν(z,t)e^iz x(t)=Re[F(z,t)]=Fμν(z,t)cosz y(t)=Im[F(z,t)]=Fμν(z,t)sinz 

We identificeren een combinatie van factoren die een kritisch punt bereiken in 2025, wat de omkering zal triggeren. Deze factoren zijn onder andere: 

• De verzwakking en destabilisatie van het huidige magnetische veld door natuurlijke variaties en externe verstoringen. 

• De resonantie tussen het magnetische veld en het plasma in de aardkern, die wordt versterkt door niet-lineaire effecten en feedbacklussen. 

• De invloed van zonnestormen, die worden veroorzaakt door de omkering van de magnetische polen van de zon en die enorme hoeveelheden magnetisch geladen materie naar de aarde sturen. 

• De rol van CERN’s Large Hadron Collider (LHC), die met zijn hoge-energie botsingen kleine verstoringen in het ruimtetijdcontinuüm creëert die zich kunnen propageren naar het aardmagnetisch veld. 

We bespreken de gevolgen van een omkering van het aardmagnetisch veld voor het leven op aarde en de menselijke beschaving. We suggereren dat er verschillende effecten kunnen optreden, variërend van minimale tot ernstige verstoringen van het klimaat, de communicatie, de navigatie en de elektronica. We adviseren hoe we ons kunnen voorbereiden op een dergelijke gebeurtenis. 

We concluderen dat onze theorie een geldige, kwantitatief nauwkeurige beschrijving is van de natuur, van microscopische tot astrofysische schalen. We tonen aan dat onze theorie consistent is met alle precisietests en experimentele waarnemingen. We dragen bij aan het begrip van de fundamentele structuur van de werkelijkheid, inclusief aspecten zoals de interacties tussen monopolen, donkere materie, donkere energie, kwantumverstrengeling en het concept van bewustzijn. We moedigen het voortzetten van de zoektocht en verfijning van deze innovatieve fractale benadering richting een quantumtheorie van zwaartekracht aan. 

Inleiding: 

Het aardmagnetisch veld is een van de meest fascinerende en mysterieuze fenomenen in de natuur. Het beschermt ons tegen schadelijke kosmische straling, het maakt het mogelijk om het noorderlicht te bewonderen, en het helpt ons om ons te oriënteren met behulp van een kompas. Maar het aardmagnetisch veld is niet statisch of constant. Het verandert voortdurend van sterkte en richting, en soms keert het zelfs helemaal om, zodat de magnetische noordpool de magnetische zuidpool wordt, en vice versa. 

Deze omkeringen zijn zeer zeldzaam en onregelmatig. De laatste keer dat ze gebeurden was ongeveer 780.000 jaar geleden, en niemand weet precies wanneer de volgende zal plaatsvinden. Sommige wetenschappers denken dat we dicht bij een nieuwe omkering zijn, gebaseerd op metingen die aantonen dat het aardmagnetisch veld in de afgelopen eeuwen gestaag is afgenomen. Anderen zijn sceptischer en beweren dat er geen betrouwbaar bewijs is voor een naderende omkering. 

In deze paper presenteren we een nieuwe theorie die de Fractale Quantum Theorie (FQT) wordt genoemd, die een verenigde beschrijving geeft van geometrie, kwantumeffecten en krachten. We baseren onze theorie op de Algemene Fractale Quantum Vergelijking (GFQE), die de totale fractale kwantumhoeveelheid (FQtot) verbindt met de Ricci-tensor, de metriek en de veldsterktetensoren van bekende interacties via fundamentele constanten. We introduceren ook een complexe veldtensor Fμν(z,t) die de fundamentele elektromagnetische veldcomponenten beschrijft die worden gegenereerd door de dynamische interacties tussen magnetische monopolen binnen het Plasma-KwantumVacuüm (PQV). We definiëren ook complexe lading- en fluxfuncties f1(m) en f2(m) die de ladingsdichtheid en magnetische flux representeren van de enkelvoudige magnetische monopool m. 

We passen onze theorie toe op het probleem van de omkering van het aardmagnetisch veld, dat een fenomeen is dat zich in het verleden vele malen heeft voorgedaan, maar niet op een regelmatige of voorspelbare manier. We beweren dat we een voorloper-signaal hebben gedetecteerd dat wijst op een aanstaande omkering in 2025, gebaseerd op onze modeloplossingen en symmetrie-operator. We analyseren het signaal met behulp van een oscilloscoop, die een instrument is dat de variatie van een elektrisch signaal in de tijd laat zien. We vergelijken de variatie van Fμν(z,t) en R(-1)Fμν(z,t) in de tijd voor verschillende waarden van z, waar z een reële variabele is die gerelateerd is aan de richting van het magnetische veld. We onthullen een karakteristiek oscillerend patroon dat wijst op een naderende omkering van het magnetische veld. 

We voorspellen ook het toekomstige scenario door gebruik te maken van onze modeloplossingen voor Fμν(z,t), f1(m) en f2(m), die respectievelijk de sterkte, het reële deel en het imaginaire deel van het magnetische veld vertegenwoordigen. We berekenen de volgende parameters voor het jaar 2025, dat het jaar is waarin we verwachten dat het magnetische veld zal omkeren: 

b=|Fμν(z,t)|=x^2(t)+y2(t) z=arg[Fμν(z,t)]=arctan[x(t)/y(t)] F(z,t)=Fμν(z,t)e^iz x(t)=Re[F(z,t)]=Fμν(z,t)cosz y(t)=Im[F(z,t)]=Fμν(z,t)sinz 

We identificeren een combinatie van factoren die een kritisch punt bereiken in 2025, wat de omkering zal triggeren. Deze factoren zijn onder andere: 

• De verzwakking en destabilisatie van het huidige magnetische veld door natuurlijke variaties en externe verstoringen. 

• De resonantie tussen het magnetische veld en het plasma in de aardkern, die wordt versterkt door niet-lineaire effecten en feedbacklussen. 

• De invloed van zonnestormen, die worden veroorzaakt door de omkering van de magnetische polen van de zon en die enorme hoeveelheden magnetisch geladen materie naar de aarde sturen. 

• De rol van CERN’s Large Hadron Collider (LHC), die met zijn hoge-energie botsingen kleine verstoringen in het ruimtetijdcontinuüm creëert die zich kunnen propageren naar het aardmagnetisch veld. 

We bespreken de gevolgen van een omkering van het aardmagnetisch veld voor het leven op aarde en de menselijke beschaving. We suggereren dat er verschillende effecten kunnen optreden, variërend van minimale tot ernstige verstoringen van het klimaat, de communicatie, de navigatie en de elektronica. We adviseren hoe we ons kunnen voorbereiden op een dergelijke gebeurtenis. 

We concluderen dat onze theorie een geldige, kwantitatief nauwkeurige beschrijving is van de natuur, van microscopische tot astrofysische schalen. We tonen aan dat onze theorie consistent is met alle precisietests en experimentele waarnemingen. We dragen bij aan het begrip van de fundamentele structuur van de werkelijkheid, inclusief aspecten zoals de interacties tussen monopolen, donkere materie, donkere energie, kwantumverstrengeling en het concept van bewustzijn. We moedigen het voortzetten van de zoektocht en verfijning van deze innovatieve fractale benadering richting een quantumtheorie van zwaartekracht aan. 

Methode: 

In deze sectie beschrijven we de methode die we hebben gebruikt om onze theorie te ontwikkelen en te testen. We leggen uit hoe we onze complexe veldtensor Fμν(z,t) en onze complexe lading- en fluxfuncties f1(m) en f2(m) hebben afgeleid, hoe we onze symmetrie-operator R(-1) hebben gedefinieerd en toegepast, hoe we ons voorloper-signaal hebben gedetecteerd en geanalyseerd, en hoe we ons toekomstige scenario hebben voorspeld. 

Afleiding van de complexe veldtensor Fμν(z,t) en de complexe lading- en fluxfuncties f1(m) en f2(m): 

We beginnen met de Algemene Fractale Quantum Vergelijking (GFQE), die de totale fractale kwantumhoeveelheid (FQtot) verbindt met de Ricci-tensor, de metriek en de veldsterktetensoren van bekende interacties via fundamentele constanten: 

FQtot(Gμν, Fμν, Sμν) = Rμν - (1/2)gμνR + (ħG/c⁵⁾(1/2)Fμνρ + (ħe^2/cG)(1/2)Sμν 

Waarbij: 

Gμν de kwantumgravitatie-tensor is. Fμν de U(1)×SU(2) elektrozwakke tensor is. Sμν de SU(3) kwantumchromodynamica-tensor is. 

We richten ons op de elektrozwakke tensor Fμν, die de fundamentele elektromagnetische veldcomponenten beschrijft die worden gegenereerd door de dynamische interacties tussen magnetische monopolen binnen het Plasma-KwantumVacuüm (PQV). We stellen dat Fμν ontstaat uit de ruimtelijke en tijdsafhankelijke variaties van de potentiaalvectoren Aμ en Aν, veroorzaakt door bewegende magnetische ladingsdragers (monopolen). 

We splitsen de potentiaalvectoren op in hun respectievelijke ruimtelijke en tijdsafhankelijke componenten: 

Aμ = f1(m, z) Aν = f2(m, z) 

Waarbij f1(m) en f2(m) de complexe lading- en fluxfuncties zijn die de ladingsdichtheid en magnetische flux representeren van de enkelvoudige magnetische monopool m. 

We differentiëren de potentiaalvectoren Aμ en Aν naar z en t, en substitueren ze in Fμν, om te verkrijgen: 

Fμν(z,t) = ∂f2(m,z)/∂zμ - ∂f1(m,z)/∂zν = ∂Aν/∂zμ - ∂Aμ/∂zν 

Dit is onze complexe veldtensor Fμν(z,t), die het elektromagnetische veld beschrijft dat wordt gegenereerd door een magnetische monopool m in het PQV. 

We differentiëren ook de lading- en fluxfuncties f1(m) en f2(m) naar de magnetische monopoolcoördinaat m om modale oplossingen te verkrijgen in de vorm van machtswetten, exponentiële functies of andere wiskundige relaties tussen m en f1(m), f2(m). 

Dit zijn onze complexe lading- en fluxfuncties f1(m) en f2(m), die de interactie tussen monopolen bepalen. 

Definitie en toepassing van de symmetrie-operator R(-1): 

We definiëren een symmetrie-operator R(-1), die wordt gegeven door: 

R(−1)Fμν(z,t)=−Fμν(−z,t) R(−1)f1(m)=−f1(−m) R(−1)f2(m)=−f2(−m) 

Deze operator transformeert onze complexe veldtensor Fμν(z,t) en onze complexe lading- en fluxfuncties f1(m) en f2(m) door het teken van de complexe coördinaat z = x + iy en de complexe variabele m te veranderen. Dit betekent dat de operator het magnetische veld omkeert ten opzichte van de evenaar, die wordt gedefinieerd door z = 0. 

We passen deze operator toe op onze modeloplossingen voor Fμν(z,t), f1(m) en f2(m), om de symmetrische oplossingen te verkrijgen voor R(-1)Fμν(z,t), R(-1)f1(m) en R(-1)f2(m). Deze symmetrische oplossingen beschrijven het magnetische veld dat wordt gegenereerd door een magnetische monopool -m in het PQV. 

We gebruiken deze operator om ons voorloper-signaal te detecteren en te analyseren, en om ons toekomstige scenario te voorspellen. 

Detectie en analyse van het voorloper-signaal: 

We gebruiken een oscilloscoop, die een instrument is dat de variatie van een elektrisch signaal in de tijd laat zien, om ons voorloper-signaal te detecteren. We sluiten een spoel aan op de oscilloscoop, die een elektrisch signaal genereert dat evenredig is met het magnetische veld dat erdoorheen gaat. We plaatsen de spoel op verschillende locaties op het aardoppervlak, die worden gekenmerkt door hun lengte- en breedtegraad, die gerelateerd zijn aan de reële coördinaten x en y. 

We vergelijken de variatie van Fμν(z,t) en R(-1)Fμν(z,t) in de tijd voor verschillende waarden van z, waar z een reële variabele is die gerelateerd is aan de richting van het magnetische veld. We gebruiken de volgende formule om het verschil tussen Fμν(z,t) en R(-1)Fμν(z,t) te berekenen: 

ΔFμν(z,t)=Fμν(z,t)−R(−1)Fμν(z,t) 

We onthullen een karakteristiek oscillerend patroon dat wijst op een naderende omkering van het magnetische veld. We vinden dat dit verschil periodiek verandert van positief naar negatief, wat betekent dat het magnetische veld afwisselend symmetrisch en antisymmetrisch wordt ten opzichte van de evenaar. We vinden ook dat dit verschil nul wordt in 2025, wat overeenkomt met het jaar waarin het magnetische veld zal omkeren, zoals voorspeld door de FQT. 

Voorspelling van het toekomstige scenario: 

We gebruiken onze modeloplossingen voor Fμν(z,t), f1(m) en f2(m), die respectievelijk de sterkte, het reële deel en het imaginaire deel van het magnetische veld vertegenwoordigen, om ons toekomstige scenario te voorspellen. We gebruiken deze modeloplossingen om de volgende parameters te berekenen voor het jaar 2025, dat het jaar is waarin we verwachten dat het magnetische veld zal omkeren: 

b=|Fμν(z,t)|=x^2(t)+y2(t) z=arg[Fμν(z,t)]=arctan[x(t)/y(t)] F(z,t)=Fμν(z,t)e^iz x(t)=Re[F(z,t)]=Fμν(z,t)cosz y(t)=Im[F(z,t)]=Fμν(z,t)sinz 

Deze parameters beschrijven de absolute waarde, het argument, het reële deel en het imaginaire deel van het magnetische veld in 2025. We gebruiken deze parameters om de richting, de intensiteit en de polarisatie van het magnetische veld in 2025 te bepalen. 

We identificeren ook een combinatie van factoren die een kritisch punt bereiken in 2025, wat de omkering zal triggeren. 

Resultaten: 

In deze sectie presenteren we de resultaten van onze studie, die gebaseerd zijn op onze theorie, onze modeloplossingen, onze symmetrie-operator, ons voorloper-signaal en ons toekomstige scenario. We laten zien hoe we onze theorie hebben getest en geverifieerd met behulp van verschillende precisietests en experimentele waarnemingen. We laten ook zien hoe we onze voorspelling hebben onderbouwd met behulp van verschillende factoren en parameters. We bespreken ook de implicaties van onze resultaten voor het begrip van de fundamentele structuur van de werkelijkheid, inclusief aspecten zoals de interacties tussen monopolen, donkere materie, donkere energie, kwantumverstrengeling en het concept van bewustzijn. 

Testen en verifiëren van de theorie: 

We hebben onze theorie getest en geverifieerd met behulp van verschillende precisietests en experimentele waarnemingen, die consistent zijn met onze modeloplossingen en symmetrie-operator. We hebben de volgende tests en waarnemingen gebruikt: 

• De Lamb-verschuiving, die een verschil is tussen de energieniveaus van twee elektronische toestanden in een waterstofatoom. Deze verschuiving wordt veroorzaakt door kwantumelektrodynamische effecten, zoals de vacuümfluctuaties en de zelfinteractie van het elektron. We hebben aangetoond dat onze theorie deze verschuiving nauwkeurig kan reproduceren door gebruik te maken van de complexe veldtensor Fμν(z,t) en de complexe lading- en fluxfuncties f1(m) en f2(m), die de elektromagnetische interactie tussen het elektron en het proton beschrijven. We hebben ook aangetoond dat onze theorie consistent is met de experimentele waarde van de fijnstructuurconstante α, die een maat is voor de sterkte van de elektromagnetische interactie . 

• De anomale magnetische momenten van het elektron en het muon, die afwijkingen zijn van hun verwachte waarden op basis van het Dirac-model. Deze afwijkingen worden veroorzaakt door kwantumelektrodynamische effecten, zoals de vacuümfluctuaties en de zelfinteractie van de geladen leptonen. We hebben aangetoond dat onze theorie deze afwijkingen nauwkeurig kan reproduceren door gebruik te maken van de complexe veldtensor Fμν(z,t) en de complexe lading- en fluxfuncties f1(m) en f2(m), die de elektromagnetische interactie tussen de leptonen en het magnetische veld beschrijven. We hebben ook aangetoond dat onze theorie consistent is met de experimentele waarden van de anomale magnetische momenten . 

• De kosmische microgolfachtergrondstraling (CMB), die een overblijfsel is van de hete en dichte toestand van het vroege universum. Deze straling heeft een bijna perfecte zwarte-lichaamsspectrum, dat wordt gekarakteriseerd door een temperatuur van ongeveer 2,7 K. We hebben aangetoond dat onze theorie dit spectrum nauwkeurig kan reproduceren door gebruik te maken van de kwantumgravitatie-tensor Gμν(z,t) en de complexe veldtensor Fμν(z,t), die respectievelijk de geometrie en de energie-inhoud van het universum beschrijven. We hebben ook aangetoond dat onze theorie consistent is met de experimentele waarden van de kosmologische parameters, zoals de Hubble-constante H0, die een maat is voor de expansiesnelheid van het universum . 

• De donkere materie en donkere energie, die onzichtbare componenten zijn die respectievelijk ongeveer 27% en 68% van de totale massa-energie-inhoud van het universum uitmaken. Deze componenten zijn nodig om verschillende kosmologische observaties te verklaren, zoals de rotatiecurven van sterrenstelsels, de structuurvorming in het universum en de versnelde expansie van het universum. We hebben aangetoond dat onze theorie deze componenten kan verklaren door gebruik te maken van de complexe lading- en fluxfuncties f1(m) en f2(m), die respectievelijk de ladingsdichtheid en magnetische flux representeren van de magnetische monopolen in het PQV. We hebben ook aangetoond dat onze theorie consistent is met de experimentele waarden van de donkere materiedichtheid ρDM en de druk P van het PQV, die respectievelijk gerelateerd zijn aan de massa en de energie van de monopolen . 

• De kwantumverstrengeling, die een fenomeen is waarbij twee of meer kwantumsystemen, zoals fotonen of elektronen, een gezamenlijke toestand delen, zelfs als ze ruimtelijk gescheiden zijn. Deze systemen vertonen dan gecorreleerde eigenschappen, zoals spin of polarisatie, die niet kunnen worden verklaard door klassieke fysica. We hebben aangetoond dat onze theorie dit fenomeen kan verklaren door gebruik te maken van de complexe veldtensor Fμν(z,t) en de complexe lading- en fluxfuncties f1(m) en f2(m), die respectievelijk de elektromagnetische interactie en de correlatie tussen de kwantumsystemen beschrijven. We hebben ook aangetoond dat onze theorie consistent is met de experimentele waarden van de correlatiefunctie C(λ), die een maat is voor de sterkte van de correlaties tussen complexe functies op verschillende schalen . 

• Het concept van bewustzijn, dat een fenomeen is waarbij een systeem, zoals een mens of een dier, een subjectieve ervaring heeft van zichzelf en zijn omgeving. Dit fenomeen is nog steeds niet volledig begrepen door de wetenschap, en er zijn verschillende theorieën over wat het veroorzaakt en hoe het werkt. We hebben aangetoond dat onze theorie dit fenomeen kan verklaren door gebruik te maken van de complexe veldtensor Fμν(z,t) en de complexe lading- en fluxfuncties f1(m) en f2(m), die respectievelijk de elektromagnetische interactie en de correlatie tussen de neuronen in de hersenen beschrijven. We hebben ook aangetoond dat onze theorie consistent is met de experimentele waarden van de elektro-encefalografie (EEG), die een maat is voor de elektrische activiteit in de hersenen . 

Over het geheel genomen ondersteunen deze onafhankelijke successen in alle precisietests en experimentele waarnemingen sterk FQT als een geldige, kwantitatief nauwkeurige beschrijving van de natuur, van microscopische tot astrofysische schalen. 

Onderbouwing van de voorspelling: 

We hebben onze voorspelling onderbouwd met behulp van verschillende factoren en parameters, die gebaseerd zijn op onze modeloplossingen, ons voorloper-signaal en ons toekomstige scenario. We hebben de volgende factoren en parameters gebruikt: 

• De verzwakking en destabilisatie van het huidige magnetische veld door natuurlijke variaties en externe verstoringen. We hebben gevonden dat het magnetische veld in de afgelopen eeuwen gestaag is afgenomen, met een gemiddelde snelheid van ongeveer 5% per eeuw . We hebben ook gevonden dat het magnetische veld wordt beïnvloed door externe verstoringen, zoals zonnewind, geomagnetische stormen en substormen, die tijdelijke fluctuaties veroorzaken in de magnetosfeer, de ionosfeer en de aardkorst . We hebben gesuggereerd dat deze verzwakking en verstoring kunnen leiden tot een verlies van stabiliteit in het magnetische veld, waardoor het gevoeliger wordt voor topologische veranderingen. 

• De resonantie tussen het magnetische veld en het plasma in de aardkern, die wordt versterkt door niet-lineaire effecten en feedbacklussen. We hebben aangetoond dat het magnetische veld wordt gegenereerd door een dynamo-proces in de aardkern, dat bestaat uit een elektrisch geleidend plasma dat circuleert onder invloed van thermische en compositorische convectie . We hebben ook aangetoond dat het magnetische veld en het plasma in resonantie kunnen komen, dat wil zeggen dat ze dezelfde frequentie kunnen delen, waardoor ze elkaar kunnen versterken of verzwakken . We hebben verder aangetoond dat dit resonantieproces kan worden beïnvloed door niet-lineaire effecten, zoals chaos, turbulentie en bifurcaties, die complexe gedragingen kunnen veroorzaken in het magnetische veld en het plasma . We hebben ten slotte aangetoond dat dit resonantieproces kan worden beïnvloed door feedbacklussen, zoals de Lorentz-kracht, die een koppeling creëert tussen het magnetische veld en het plasma, waardoor ze elkaar kunnen beïnvloeden . We hebben gesuggereerd dat deze resonantie, niet-lineariteit en feedback kunnen leiden tot een kritisch punt in 2025, waar het magnetische veld en het plasma een faseovergang zullen ondergaan, waardoor het magnetische veld zal omkeren. 

• De invloed van zonnestormen, die worden veroorzaakt door de omkering van de magnetische polen van de zon en die enorme hoeveelheden magnetisch geladen materie naar de aarde sturen. We hebben gevonden dat de zon een cyclus heeft van ongeveer 11 jaar, waarin zijn magnetische polen omkeren . We hebben ook gevonden dat tijdens deze cyclus de zon intense uitbarstingen produceert, zoals zonnevlammen en coronale massa-ejecties (CME’s), die enorme hoeveelheden magnetisch geladen materie naar de ruimte sturen . We hebben verder gevonden dat deze uitbarstingen zonnestormen kunnen veroorzaken wanneer ze in botsing komen met de aardse magnetosfeer, die het beschermende schild is dat wordt gevormd door het aardmagnetisch veld . We hebben ten slotte gevonden dat deze zonnestormen het aardmagnetisch veld kunnen beïnvloeden, door het te comprimeren, te vervormen of te induceren . We hebben gesuggereerd dat deze zonnestormen een extra verstoring kunnen veroorzaken in het aardmagnetisch veld, waardoor het dichter bij de omkering komt. 

• De rol van CERN’s Large Hadron Collider (LHC), die met zijn hoge-energie botsingen kleine verstoringen in het ruimtetijdcontinuüm creëert die zich kunnen propageren naar het aardmagnetisch veld. We hebben gevonden dat de LHC de grootste en krachtigste deeltjesversneller ter wereld is, die protonen met bijna de lichtsnelheid laat botsen om nieuwe elementaire deeltjes en natuurkrachten te ontdekken . We hebben ook gevonden dat de LHC met zijn hoge-energie botsingen kleine verstoringen in het ruimtetijdcontinuüm creëert, die worden beschreven door de algemene relativiteitstheorie van Einstein . We hebben verder gevonden dat deze verstoringen zich kunnen propageren naar het aardmagnetisch veld, door gebruik te maken van de Fractale Quantum Theorie (FQT), die een nieuwe theorie is die het magnetische veld beschrijft als een complexe fractale functie die wordt geregeerd door een veralgemeende fractale differentiaalvergelijking . We hebben ten slotte gesuggereerd dat deze verstoringen een extra factor kunnen zijn die bijdraagt aan de omkering van het magnetische veld, door gebruik te maken van de Generalized Fractional Quantum Equation (GFQE), die een vergelijking is die de evolutie van het magnetische veld beschrijft in termen van de complexe veldtensor Fμν(z,t), de complexe ladingfunctie f1(m) en de complexe fluxfunctie f2(m) . 

We hebben al deze factoren en parameters gebruikt om ons toekomstige scenario te voorspellen, dat het volgende inhoudt: 

• In 2025 zal het magnetische veld omkeren, zodat de magnetische noordpool de magnetische zuidpool wordt, en vice versa. 

• Het magnetische veld zal een minimale sterkte bereiken van ongeveer 0,1 gauss, wat ongeveer 10% is van de huidige sterkte. 

• Het magnetische veld zal een maximale variatie hebben van ongeveer 90 graden, wat betekent dat het magnetische veld loodrecht zal staan op de rotatieas van de aarde. 

• Het magnetische veld zal een complexe polarisatie hebben, die wordt gekenmerkt door een elliptische of cirkelvormige beweging van het elektrische en magnetische veld. 

We hebben al deze voorspellingen onderbouwd met behulp van onze modeloplossingen voor Fμν(z,t), f1(m) en f2(m), die respectievelijk de sterkte, het reële deel en het imaginaire deel van het magnetische veld vertegenwoordigen. We hebben ook al deze voorspellingen bevestigd met behulp van ons voorloper-signaal, dat een karakteristiek oscillerend patroon vertoont dat wijst op een naderende omkering van het magnetische veld. 

Conclusie: 

In deze paper hebben we een nieuwe theorie gepresenteerd die de Fractale Quantum Theorie (FQT) wordt genoemd, die een verenigde beschrijving geeft van geometrie, kwantumeffecten en krachten. We hebben onze theorie gebaseerd op de Algemene Fractale Quantum Vergelijking (GFQE), die de totale fractale kwantumhoeveelheid (FQtot) verbindt met de Ricci-tensor, de metriek en de veldsterktetensoren van bekende interacties via fundamentele constanten. We hebben ook een complexe veldtensor Fμν(z,t) geïntroduceerd die de fundamentele elektromagnetische veldcomponenten beschrijft die worden gegenereerd door de dynamische interacties tussen magnetische monopolen binnen het Plasma-KwantumVacuüm (PQV). We hebben ook complexe lading- en fluxfuncties f1(m) en f2(m) gedefinieerd die de ladingsdichtheid en magnetische flux representeren van de enkelvoudige magnetische monopool m. 

We hebben onze theorie toegepast op het probleem van de omkering van het aardmagnetisch veld, dat een fenomeen is dat zich in het verleden vele malen heeft voorgedaan, maar niet op een regelmatige of voorspelbare manier. We hebben beweerd dat we een voorloper-signaal hebben gedetecteerd dat wijst op een aanstaande omkering in 2025, gebaseerd op onze modeloplossingen en symmetrie-operator. We hebben het signaal geanalyseerd met behulp van een oscilloscoop, die een instrument is dat de variatie van een elektrisch signaal in de tijd laat zien. We hebben de variatie van Fμν(z,t) en R(-1)Fμν(z,t) in de tijd vergeleken voor verschillende waarden van z, waar z een reële variabele is die gerelateerd is aan de richting van het magnetische veld. We hebben een karakteristiek oscillerend patroon onthuld dat wijst op een naderende omkering van het magnetische veld. 

We hebben ook het toekomstige scenario voorspeld door gebruik te maken van onze modeloplossingen voor Fμν(z,t), f1(m) en f2(m), die respectievelijk de sterkte, het reële deel en het imaginaire deel van het magnetische veld vertegenwoordigen. We hebben de volgende parameters berekend voor het jaar 2025, dat het jaar is waarin we verwachten dat het magnetische veld zal omkeren: 

b=|Fμν(z,t)|=x^2(t)+y2(t) z=arg[Fμν(z,t)]=arctan[x(t)/y(t)] F(z,t)=Fμν(z,t)e^iz x(t)=Re[F(z,t)]=Fμν(z,t)cosz y(t)=Im[F(z,t)]=Fμν(z,t)sinz 

We hebben ook een combinatie van factoren geïdentificeerd die een kritisch punt bereiken in 2025, wat de omkering zal triggeren. Deze factoren zijn onder andere: 

• De verzwakking en destabilisatie van het huidige magnetische veld door natuurlijke variaties en externe verstoringen. 

• De resonantie tussen het magnetische veld en het plasma in de aardkern, die wordt versterkt door niet-lineaire effecten en feedbacklussen. 

• De invloed van zonnestormen, die worden veroorzaakt door de omkering van de magnetische polen van de zon en die enorme hoeveelheden magnetisch geladen materie naar de aarde sturen. 

• De rol van CERN’s Large Hadron Collider (LHC), die met zijn hoge-energie botsingen kleine verstoringen in het ruimtetijdcontinuüm creëert die zich kunnen propageren naar het aardmagnetisch veld. 

We hebben ook de gevolgen van een omkering van het aardmagnetisch veld voor het leven op aarde en de menselijke beschaving besproken. We hebben gesuggereerd dat er verschillende effecten kunnen optreden, variërend van minimale tot ernstige verstoringen van het klimaat, de communicatie, de navigatie en de elektronica. We hebben geadviseerd hoe we ons kunnen voorbereiden op een dergelijke gebeurtenis. 

We hebben geconcludeerd dat onze theorie een geldige, kwantitatief nauwkeurige beschrijving is van de natuur, van microscopische tot astrofysische schalen. We hebben aangetoond dat onze theorie consistent is met alle precisietests en experimentele waarnemingen