Jason Archaix
Rechtstreeks uit de archaïsche bibliotheek: Atlantis in Amerika. Ivar Zapp – ik heb hem al vaak genoemd – en George Erikson, fantastisch onderzoek. Dit is een belangrijke bron voor deze presentatie, want wat ik hier onthul, is zó wereldschokkend voor de gangbare geschiedschrijving en het wereldbeeld. Het gaat over de implicaties van een 552-jarige cyclus, en wat die vandaag de dag voor ons betekent.
Ik toon je deze bronnen zodat je ze zelf kunt verifiëren. Niet alleen dat, maar in de teksten die ik in deze presentatie laat zien, wordt elk boek dat geciteerd wordt genoemd, inclusief waar de gegevens vandaan komen en op welke pagina. Er worden bijna 60, 65, zelfs 70 verschillende boeken of wetenschappelijke artikelen aangehaald, telkens met vermelding van de vindplaats van de informatie.
Dan: The Destruction of Atlantis van Frank Joseph. Ik heb jullie al vaker verteld dat ik van deze man houd – Frank Joseph, Atlantis and the Antediluvian World van Ignatius Donnelly. Eén van de meest epische boeken over de oude wereld ooit geschreven. Sterk aanbevolen – je raakt compleet verdwaald in deze informatie. Hier lees je over de Poseidonverering, over rituelen waarbij reuzeninktvissen op gezichten van vrouwen werden afgebeeld – dit is de oorsprong van het Medusa-verhaal. Het was een offer om te voorkomen dat de Feniks iedereen zou vernietigen.
The Round Towers of Ireland – het oorspronkelijke boek uit de jaren 1800 droeg die titel. Maar door sensatiezucht en heruitgaven door uitgevers werd de naam vaak veranderd naar iets met ‘Atlantis’ om de verkoop te stimuleren. Heel gebruikelijk. Veel boeken uit de 19e eeuw hadden oorspronkelijk helemaal geen verwijzing naar Atlantis in de titel. Maar dit boek – The Round Towers of Ireland – is enorm, indrukwekkend.
We gaan het ook hebben over de Eerste en Tweede Slag bij Magh Tuireadh. Toen de Tuatha Dé Danann in twee vloten Ierland binnenvielen – wat gebeurde er tussen die invasies? Waar gingen de Ierse vloten naartoe? Waarom verdwijnen ze uit de Ierse annalen – zoals de Annals of Clonmacnoise – en waarom vinden er tegelijkertijd twee grote invasies plaats in het Middellandse Zeegebied? We gaan dat allemaal behandelen.
Als je niet begrijpt hoe cruciaal de infrastructuur was van Ierland en de Britse Eilanden in de late bronstijd, dan heb je geen idee van de doofpotaffaire die in de academische wereld heeft plaatsgevonden. Ze hebben een compleet epos van de geschiedenis verborgen – en vervangen door een hoop onzin. Vandaag brengen we het allemaal weer samen in één enkele presentatie.
Het jaar is 1135 v.Chr. – de 30 jaar die eraan voorafgingen en de 15 jaar die erop volgden, zijn cruciaal om te begrijpen wat er is gebeurd. Want dit beantwoordt vrijwel elk mysterie uit de late bronstijd. Er bestaan meerdere wetenschappelijke stromingen met theorieën over wat er toen gebeurde, maar er is geen consensus. En dat komt omdat de lijm die al deze theorieën met elkaar verbindt volledig wordt genegeerd: het Feniks-fenomeen.
Atlantis in America van Lewis Spence – weer een pionier. Beoordeel een boek niet op zijn kaft. Deze boeken zitten bomvol gegevens. De mannen die honderd tot honderdvijftig jaar geleden schreven, stonden op een veel hoger niveau dan jij en ik. Ze verwerkten informatie op een manier die wij vandaag niet meer kennen. Hoe zij data verzamelden en samenbrachten is verbluffend. Vol boekenkasten vol kennis – en het is niet de informatie die je op school of universiteit krijgt.
Een moderner boek: 1177 B.C. – maar de auteur zit er 42 jaar naast. En we gaan precies uitleggen waarom we dat weten. Want Immanuel Velikovsky heeft de code van de Faraonische dynastieën gekraakt en aangetoond dat de datering van de farao’s volledig willekeurig is. Dat is nog steeds niet veranderd, zelfs sinds we in 1801 leerden om hiërogliefen te vertalen. Ondanks die ontdekking blijven onze universiteiten vasthouden aan een 2000 jaar oude chronologie.
Natuurlijk! Hier is de Nederlandse hertaling met correcte zinsbouw en leestekens:
Laten we beginnen, mensen. Ik ga mijn scherm weer delen, we duiken er meteen in. Atlantis is gevallen.
Stuur alsjeblieft een link naar Rand Carlson, Graham Hancock, Jimmy Corsetti en Billy Carson.
Deze mannen moeten hun visie gaan bijstellen, want vasthouden aan het idee dat Atlantis in 9600 v.Chr. viel, gaat hen alleen maar verder in verlegenheid brengen — zoals je zult zien.
Vasthouden aan iets waarvan je weet dat het fout is, is het domste wat je kunt doen.
Het is beter om gewoon open aan tafel te komen zitten en te zeggen:
“Damn man, dit is geweldig onderzoek. Bedankt voor het delen. Ik had geen idee dat ik door andere boeken misleid was.”
Goed, ik ga het beeld groter maken zodat jullie het goed kunnen zien. Kijk eens aan, dat ziet er mooi uit.
Ik had dit eigenlijk de hele tijd in volledig scherm moeten doen en die balk onderaan moeten verbergen. We leren elke dag bij.
Pamela Swan zit op Rise Above? Wist ik niet. Ze is overal. Ze heeft veel invloed; mensen vertrouwen haar.
Atlantis is gevallen.
Farao Sekenakhty — heb jij ooit van hem gehoord?
En dan het grote drama in het Middellandse Zeegebied: Archaic 4.0 Episode Two.
In deze presentatie worden meer dan 40 boeken en 2 wetenschappelijke papers geciteerd — goed voor meer dan 70 bibliografische verwijzingen.
We beginnen met de Federatie van de Zeevolken.
Deze invasie is vastgelegd in Egyptische bronnen en wordt daar omschreven als een samenzwering van de eilanden.
Buitenlandse maritieme machten namen de eilanden en kusten van de Middellandse Zee in en keerden zich tegen Egypte.
We hebben het over Sardinië, Cyprus, Kreta, en honderden eilanden langs de kusten van Marokko en noordelijk Mauretanië.
Deze vreemde invallers uit de Atlantische Oceaan waren zo krachtig dat kleinere naties zich bij hen aansloten.
Voor de Egyptenaren leek het op een samenzwering — want voor de komst van deze mysterieuze volkeren, stonden al die eilanden onder Egyptische invloed.
Dit is wat auteur en onderzoeker Eric Cline schreef in zijn boek 1177 v.Chr.: Het jaar waarin de beschaving instortte.
Later laat ik zien waarom de titel eigenlijk 1135 v.Chr. had moeten zijn:
“De krijgers verschenen plots op het wereldtoneel en trokken als een storm voorbij, met dood en vernieling in hun kielzog.
Moderne geleerden noemen hen de 'Zeevolken', maar de Egyptenaren gebruikten die term niet. Zij spraken over afzonderlijke groepen die samenwerkten: de Peleset, Shekelesh, Shardana, Denyen en Weshesh — allemaal namen die vreemd klinken voor vreemde volkeren.
We weten weinig over hen, behalve wat de Egyptenaren ons vertellen. Hun oorsprong is onzeker: Sicilië, Sardinië, Italië, misschien Anatolië, Cyprus of het oostelijke Middellandse Zeegebied.
Geen enkele antieke vindplaats is ooit met zekerheid als hun vertrekpunt geïdentificeerd.
Ze trokken van plek naar plek en veroverden onderweg koninkrijken.
Volgens Egyptische teksten vestigden ze zich in Syrië, dat is het huidige Israël/Syrië, en trokken vervolgens verder langs de kusten van Kanaän — Libanon, Israël — tot in de Nijldelta.”
Wat je zojuist hoorde, is een zeer voorzichtige academische beschrijving van iets dat veel erger was dan dit.
We gaan zo meteen kijken naar oudere en betrouwbaardere bronnen dan deze gladgestreken samenvatting van deze auteur.
De Zeevolken waren uiterst geavanceerde zeelieden.
Zoals je zult zien, geef ik in de tekst de boeken en paginanummers waar deze informatie vandaan komt.
Ik zal dat hier deels overslaan, anders duurt deze video vier uur.
De Zeevolken veroverden zowel Hettitische steden als Byblos aan de Libanese kust en Oegarit aan de Syrische kust.
Egyptische reliëfs tonen de Zeevolken met gehoornde helmen, exact zoals die van de oude Denen — Denemarken dus.
Deze helmdragers kwamen uit Denemarken, Engeland, Nederland, Duitsland en Frankrijk.
Libië werd later gesticht door de Arische Sheles, die de Middellandse Zee binnenvielen.
Libische zeelieden werden uiteindelijk ingehuurd door Egypte.
De Zeevolken vielen de kusten van Kanaän aan, vestigden zich daar, en namen de controle over belangrijke scheepsbouwlocaties —
vooral de fameuze ceders van Libanon, het enige hoogwaardige scheepshout in het oostelijke Middellandse Zeegebied.
Deze ceders van Libanon worden ook genoemd in het epos van Gilgamesj.
Aardbevingen in de Noordzee beëindigden een hoogontwikkelde beschaving die zich uitstrekte over Nederland, Denemarken en Zweden.
Van daaruit trokken de Zeevolken naar Griekenland en Anatolië. Ze droegen helmen zoals die uit Holland, Duitsland en Frankrijk.
De eilanden van de Middellandse Zee vielen ten prooi aan hun vloot.
Hun invasie kwam via de Atlantische Oceaan, door de Zuilen van Hercules — de huidige Straat van Gibraltar —
en drong zo de Middellandse Zee binnen. Vanuit het perspectief van de Middellandse Zee was dit een invasie vanuit het westen.
Er waren twee grote invallen van de Zeevolken, met vele gevechten en bezettingen ertussen.
De eerste vond plaats in 1157 v.Chr., vóór een enorme catastrofe.
De tweede — hun laatste verschijning — was vlak na de rampen.
Tussen deze twee invallen brak de wereld.
Volgende sectie: De valse datering van Ramses III.
Immanuel Velikovsky is zwaar verguisd door gevestigde academici.
In zijn boeken Werelden in botsing, Aarde in beroering en Ages in Chaos corrigeert hij vele inconsistenties en chronologische fouten in het gangbare historische verhaal.
Hier is de herschreven Nederlandse versie met leestekens:
Een van deze onderwerpen is de Egyptische chronologie. Hier is een fragment uit Ages in Chaos dat laat zien hoe ernstig de hypocrisie en fouten zijn. Velikovsky schreef:
"Maar in werkelijkheid was het niet de archeoloog die oorspronkelijk het schema van Manetho invulde met gegevens afkomstig uit hiërogliefenteksten, uitgehouwen in monumenten of geschreven op papyrus. Het vreemde feit is dat, lang voordat de hiërogliefen voor de allereerste keer werden ontcijferd, de koningen van Egypte al in de eeuwen werden geplaatst waarin de conventionele chronologie hen nog steeds gevangen houdt."
Velikovsky ging direct naar de kern van de zaak. In 1801 werden Egyptische hiërogliefen ontcijferd met behulp van de Steen van Rosetta, waarop Egyptisch in hiëratisch of demotisch schrift stond, naast Grieks. Vanaf daar was de ontcijfering eenvoudig.
Maar, sinds we zijn begonnen met het vertalen van de Egyptische hiërogliefen, is de Egyptische chronologie nooit aangepast. We verspreiden nog steeds de vervalste versie van Manetho van 2.000 jaar geleden — een man die de Egyptische chronologie schreef 500 jaar nadat Egypte al was ingestort. Hij was niet eens Egyptisch, maar Grieks.
Velikovsky vervolgt:
"Hoe snel na Champollions eerste lezing van de hiërogliefen leverde de ontcijfering van monumentale inscripties of papyrusteksten een aanwijzing op voor het probleem waarin wij geïnteresseerd zijn — namelijk de datering van de regering van Ramses III? Je zou denken dat het moest zijn in de tijd van Lepsius (1810), of Champollion zelf, of misschien bij Bunsen (1817) of Brugsch (1827) — de mannen die de egyptologie tot een exacte wetenschap verhieven. Maar dat is niet het geval."
Het feit is dat Ramses III al in de 12e eeuw v.Chr. werd geplaatst, nog voordat Champollion de hiërogliefen had gelezen — en dus voordat enige monumentale inscriptie zo’n datering zou kunnen rechtvaardigen.
In een boek van de Schotse psychiater J.C. Prichard, gepubliceerd in 1819 — twee jaar vóór die gedenkwaardige dag in Champollions leven — wordt op pagina 61 vermeld dat Ramses III zijn regering begon in 1147 v.Chr. Die schatting kan uiteraard niet gebaseerd zijn op enig hiërogliefentekst. Prichard nam zijn data blijkbaar over van een eerdere chronoloog.
Dan rijst de vraag: is er enige verwijzing naar Ramses III in klassieke auteurs die deze conclusie zouden kunnen onderbouwen? Noch Herodotus, noch Thucydides, noch enige andere klassieke geschiedschrijver noemt Ramses III — althans, er is geen bekende verwijzing.
Dus: probeer Jason van Archaix niet te corrigeren over de chronologie van de oude wereld door te verwijzen naar de regeringsdata van Egyptische farao's. Elk onderdeel daarvan is geconstrueerd. Complete dynastieën zijn zelfs uitgevonden om de gaten op te vullen.
De regering van Ramses III vond pas plaats ongeveer 30 jaar ná de gebeurtenissen die men nu als “de stichting” aanduidt.
Hier is de herschreven en gepunctueerde Nederlandse versie van je tekst:
Het begon onmiddellijk nadat zijn vader stierf. Elk detail hiervan maakt deel uit van het historische verslag. We weten precies wie zijn vader was, zoals je zult zien. Het is de dood van zijn vader, farao Segnakti, en de gebeurtenissen in het jaar van Segnakti’s dood die ons de datum geven voor de overgang van "zoon van de farao" naar farao. Dit jaar was 1135 v.Chr.
In 1137 v.Chr. begon farao Segnakti met de 20e dynastie van Egypte. Volgens Egyptische verslagen regeerde hij slechts twee jaar. In het jaar van zijn dood vond een angstaanjagend voorteken plaats: een immense zwarte wolk bedekte de gehele hemel, de zon werd bloedrood en verdween. De zon verduisterde en verdween volledig. De dag werd nacht en een regen van stof bedekte het land.
We zijn onderzoeker en historicus Frank Joseph dank verschuldigd voor deze informatie. Ramesses III besteeg onmiddellijk de troon. In de verslagen van zijn bouwwerk, het Medinet Habu-tempelcomplex van Ramesses III, vinden we dat Egypte getroffen werd door een tsunami. Deze tsunami keert later in deze presentatie terug.
Dr. Ranal De Jong, van wie ik je zojuist zijn boek liet zien, schreef dat bij deze instorting van beschaving ongeveer 3,8 miljoen mensen stierven. Dit gebeurde gelijktijdig met de regeerperiode van farao Ramesses III. De ramp bracht kou en chaos die 400 jaar aanhield – zoals geciteerd in de wetenschappelijke papers van Dr. Barry Warmkessle. Het is een vastgesteld feit dat farao’s vaak werden herinnerd onder hun troonnaam, maar ze hadden ook dynastieke namen. Vaak weerspiegelden deze troonnamen hun daden of grote gebeurtenissen tijdens hun regering.
In het geval van Segnakti is dat zeer onthullend, want de titel "Segi" betekent “Set is zegevierend”. De Egyptische god Set was ook bekend als Typhon – de god van de duisternis, de vernietiger – en stond in verband met de Griekse Feniks. Set werd tot op dat moment nog steeds erkend in Egypte, tot aan het einde van de 20e dynastie. De laatste farao’s die Set eerden, waren degenen met de namen Seti en Segnakti, allen uit de 19e dynastie en het begin van de 20e.
Na deze periode werden afbeeldingen en verwijzingen naar Set van Egyptische monumenten weggehakt. De inscripties in Medinet Habu van Ramesses III tonen aan dat de problemen van Egypte al 30 jaar eerder begonnen, tijdens de regeerperiode van farao Merenptah (Mpa), met de opkomst van de Zeevolken. In feite is het de stèle van Merenptah die de vroegst bekende historische vermelding van Israël buiten de Bijbel bevat. Dit zou rond 1157 v.Chr. zijn volgens de gecorrigeerde chronologie.
Verwar de Israëlieten niet met de latere Joden. In een inscriptie van farao Ramesses III lezen we over de Zeevolken: "Geen enkel land, zelfs de Hatti (Hettieten) niet, kon weerstand bieden aan hun machtige wapens." De regeerperiode van Ramesses III werd gekenmerkt door voortdurende oorlogen met de Libiërs en de Zeevolken. De massale invasie van Egypte door de Zeevolken vond plaats in het achtste jaar van Ramesses III’s regering. Aangezien zijn vader Segnakti twee jaar regeerde, met zijn laatste jaar in 1135 v.Chr. (het jaar van een verwoestende feniksgebeurtenis), dan zou het achtste regeringsjaar van Ramesses III zijn geweest in 1127 v.Chr.
Volgend onderdeel: Nebukadnezar I en het verduisteren van de zon
Je kunt dit niet verzinnen – de synchroniciteiten en parallellen blijven zich opstapelen in elk deel.
In aflevering 1 van deze serie werd aangetoond dat de zon verduisterde en zo de Midden-Lydische oorlog stopte, waarna er vrede kwam – iets dat is vastgelegd op een reliëf in Yazılıkaya, Turkije. Daarop zijn twee koningen afgebeeld die een verduisterde zon vasthouden. Niemand minder dan koning Nebukadnezar II was getuige van dit vredesverdrag en regeerde Babylon toen het feniks-event plaatsvond.
Het lijkt erop dat "Nebukadnezar II" een achteraf toegekende titel was, gegeven omdat hij regeerde tijdens deze ongebruikelijke gebeurtenis. Zijn werkelijke naam in de historische bronnen was Nabopolassar. We zullen nu zien dat hij deze naam kreeg als verwijzing naar wat er gebeurde tijdens de regeerperiode van Nebukadnezar I.
In het 24e jaar van de regering van Nebukadnezar I verduisterde een onbekend object de zon. Onderzoekers denken tegenwoordig dat dit een komeet was, maar dat blijkt niet uit de originele beschrijvingen. Een Babylonische tekst beschrijft een gebeurtenis rond 1140 v.Chr., waarin een object verscheen waarvan het lichaam helder als de dag straalde, met een staart als de angel van een schorpioen. Als je dit leest, zou je kunnen denken dat het een komeet was.
Maar een ander Babylonisch fragment, dat specifiek verwijst naar Nebukadnezar I, werd gepubliceerd in The Reports of the Magicians and Astrologers of Babylon and Nineveh (1900). Deze spijkerschrifttekst luidt:
“Wanneer een ster schijnt met een helderheid als het licht van de dag, en in zijn schijnen een staart heeft als een schorpioen, dan is dit een gunstig voorteken. Wanneer er een Benu is in alle landen, zal het geweld verdwijnen, er zal gerechtigheid heersen. Wanneer een grote ster schijnt van noord naar zuid…”
Een volledig andere tekst luidt:
“Na twee uren van de nacht scheen een grote ster van noord naar zuid.”
Voor de Babyloniërs verscheen dus een sterachtig object aan de hemel, reizend van noord naar zuid – net als astronoom Hoffmann waarnam in mei 1764, toen de zon verduisterd werd door een donker object. Geen enkele bekende komeet beweegt van noord naar zuid, loodrecht op het eclipticavlak.
Voor de Babyloniërs, die ver verwijderd waren van het conflict met de Zeevolken, werd de doortocht van de feniks, die twee uur duisternis bracht, als gunstig beschouwd. Dat dit een feniksgebeurtenis was, blijkt uit het feit dat de Babylonische tekst verwijst naar de Benu. De Egyptische Benu-vogel heeft een tegenhanger in het oude Babylonië: de Feniks.
In 1135 v.Chr. was deze Feniks verwoestend voor Elam – de vijanden van Babylonië – maar in Babylon bracht het voorspoed. De Benu wordt in Egypte bewaard in het ‘Huis van de Feniks’ in Heliopolis. Het is bekend dat Nebukadnezar I een Babylonische renaissance inluidde, wat historici nu de Tweede Babylonische Dynastie noemen – ook wel de Pash- of Pache-dynastie.