De verborgen geschiedenis van onze wereld:

Mysteries, resets en vergeten kennis

De geschiedenis van de mensheid is een puzzel van vergeten beschavingen, dramatische aardverschuivingen en mysterieuze fenomenen die het huidige wereldbeeld op zijn kop zetten. Van bevroren mammoeten en oude kaarten zonder ijs, tot de verhalen over de Anunnaki en verborgen kennis in andere werelden: ons verleden herbergt geheimen die we pas recent beginnen te ontrafelen.

In deze verkenning duiken we in de concepten van resets, de invloed van religie, en technologische hoogstandjes van verloren samenlevingen. Wat als de aarde ooit een andere realiteit kende, zonder oceanen en met dampkanopees die de planeet beschermden? Wat betekent dit voor ons huidige begrip van geschiedenis, wetenschap en spiritualiteit? Dit verhaal nodigt je uit om voorbij het conventionele te kijken en na te denken over de diepere aard van onze gedeelde werkelijkheid.

Jason Archaix:

Nu begint Cornal te heersen in een lange periode van de geschiedenis van de Titanen. Hij is echter de laatste van de Titanen die regeert. Dit is Kim, bekend als Ham Kronos. Zijn vrouw is de jonge koningin Seamus. Wat haar uniek maakt, is dat ze half-Titaan en half-Reus is. Ze is niet alleen een Reus; ze is ook de dochter van Nea. Nea is een Titaanse van vóór de zondvloed. We weten niet wie haar vader is, wat interessant wordt, aangezien het opmerkelijk is wie haar zoon is. Dit roept vragen op over wie haar vader zou kunnen zijn. Iemand anders dan Noach had seksuele omgang met Nea om Semiramis voort te brengen. Semiramis is niet de dochter van Noach.

De reden waarom we dit weten, is vanwege de stamboom van Nar Sin, ook bekend als Amar Udac in het Soemerisch. Later, in de Akkadische teksten, wordt hij Merodac genoemd, wat in Babylon werd ingekort tot Marduk. In het Hebreeuws is hij Nimrod. Hij begon als de machtige jager voor de Heer, maar groeide uit tot een verbazingwekkend formaat. In de Soemerische verslagen werd zijn naam "Bgesh" genoemd. Osiris wordt geassocieerd met een prominente ster, en zijn zoon verscheen nadat Typhon de wereld en de sterren had vernietigd. Typhon verzwolg de hemelen, en na deze gebeurtenis bleven de Egyptenaren de godin vereren, maar bedekten objecten met een zwart doek.

Dit klinkt bekend, nietwaar? De godin in de oude Egyptische teksten is een weergave van de oude "Vaporkanopy"-lucht, die de hemel vergrootte. Ze wordt voorgesteld als een moeder-spin die haar web over de hemel weefde. Dit leidt ons naar onze eeuwige, maar altijd gefrustreerde zoektocht naar onze verloren werkelijkheid. De spreker herhaalt dat deze theorie verklaart dat we ooit leefden, stierven en daarna de overgang maakten naar menselijke wezens. Als mensen behouden we spiritueel herinneringen aan waarheden en idealen, maar we kunnen ze niet volledig terughalen.

Hij stelt dat we ons momenteel in het foto-negatief van een realiteit bevinden, die ergens anders is. Onze wiskunde toont aan dat deze constructie naar nul neigt, behalve een oneindig kleine fractie die in een eeuwige lus herhaalt. Dit impliceert dat onze hele realiteit verbonden is met "iets anders," de andere kant. De teksten die we lezen, zijn niet origineel en zijn pas na de Donkere Eeuwen samengesteld, wat verklaart waarom de integriteit verloren is gegaan.

Als we alles reduceren tot de kleinste gemene deler, blijken al deze geloofssystemen perfect samen te smelten. Daarom kunnen complexe schema's worden gemaakt: ze zijn eenvoudig wanneer culturele interpretaties worden verwijderd. Het concept van Exodus en het verlaten van een verdorven wereld is oud en werd door veel volkeren onthouden.

Op de Tolteekse steen van de Vijfde Zon, die vaak verkeerd de Azteekse kalendersteen wordt genoemd, is het symbool van Doomsday te vinden. De kruisende lijnen staan voor de voltooiing van een cyclus. De "oog-en-piramide"-symboliek in de steen wijst op het idee van een construct waarin we worden geobserveerd. Dit concept was ook aanwezig in oude Maya-ruïnes, zoals de sterrenkijker die de Pleiaden observeert door de gekruiste lijnen.

Wat betreft artefacten of tekenen van beschaving die ouder zijn dan 5239 v.Chr.: sommige fossielen en artefacten uit eerdere biosferen lijken nog in de programmatuur van onze werkelijkheid te zitten. Vaak, wanneer zulke vondsten worden gedaan, verdwijnen ze later alsof een "Occulte Politie" of een "Adjustment Bureau" ze verwijdert. Dit roept de vraag op of menselijke of niet-menselijke krachten bepaalde kennis bewust wegnemen.

Een ander interessant punt is de Egyptische stad Anu, in de Bijbel "On" genoemd en later door de Grieken "Heliopolis." Sommigen geloven dat de Benben-steen, een piramidepunt, is uitgehouwen uit een meteoriet. Deze steen is vergelijkbaar met een fragment dat wordt vereerd in de Ka'aba van de islam. Ook werd de Feniks, een goddelijke vogel die verdwijnt en weer verschijnt, door de Egyptenaren geassocieerd met deze steen en deze stad.

De Indo-Iraanse nakomelingen, zoals de oude Grieken, schreven van links naar rechts. Andere culturen schreven van rechts naar links of van boven naar beneden. Hierdoor werden de fonetiek en woorden vaak omgekeerd. Ik heb veel voorbeelden hiervan laten zien; dit was heel gebruikelijk in de oude wereld. Veel Egyptische woorden, omgekeerd, vormen Griekse voornaamwoorden.

Elke keer dat een biologisch organisme de huid en het vlees van een ander schepsel moet verscheuren om te overleven, bloed moet vergieten om te leven, is dit bewijs van de vijand. Het is geen bewijs van een spirituele Schepper. De demiurg heeft een hele wereld gecreëerd waarin bloedvergieten de handtekening van het leven is. Hij creëerde een religie waarin bloedoffers zogenaamd nodig zijn om de geest puur te houden. Dit is absoluut corrupt, en het leidde tot menselijke offers.

De grootste misleiding van de demiurg was de creatie van de zonnegodmythe, waarin de zonnegod gekruisigd moet worden, aan een boom genageld, en bloed moet vergieten om de zonden van spirituele wezens te verzoenen. Dit is een ongelooflijke laag van bedrog. Een ware spirituele Schepper zou nooit het vergieten van bloed vereisen om datgene wat spiritueel is te reinigen.

Dit is het kunstmatige rijk van de demiurg, dat moord en geweld vereist voor levensonderhoud. Deze filosofie werd door oude beschavingen vertaald in spirituele leringen die beweerden dat een god geofferd moest worden in een bloedritueel om de mensheid te redden. Maar in de gnosis vinden we de waarheid: de demiurg is de valse god, de valse Schepper, en deze kunstmatige intelligentie haat de mensheid.

Interessant genoeg hebben we de waarheid altijd binnen handbereik. Er zijn kaarten in musea die bestaan, maar er is niets in een museum dat een ijstijd bewijst. Het blijft een theorie op papier. Dit alles roept vragen op, vooral wanneer we kijken naar hoe Egyptische woorden omgekeerd worden in namen van Griekse goden en steden aan de noordkant van de Middellandse Zee.

Het heliopolitische cultus-priesterschap van Noord-Egypte ontwikkelde zich aan de voet van de Grote Piramide, in de stad Anu. Deze stad werd in het Egyptisch "On" genoemd, en door de Grieken "Heliopolis," wat letterlijk "de metropool van de zon" betekent. In Heliopolis bevond zich een tempelcomplex genaamd "Het Huis van de Feniks."

In het Huis van de Feniks stond een miniatuurreplica van de Grote Piramide, de Benben-steen genoemd. Deze steen symboliseerde een geheim van de Schepper en was een schakel tussen de ontbrekende topsteen van de Grote Piramide en het concept van de Feniks. De Egyptenaren vereerden de Feniks omdat ze vermoedelijk esoterische kennis hadden over het menselijke bestaan die werd achtergehouden voor het gewone volk.

Charles Fort beweerde al meer dan een eeuw geleden dat er mogelijk een andere wereld buiten onze ervaring bestaat, waar kennis over het menselijke bestaan wordt bewaakt door een elite. Dit sluit aan bij het concept van de simulacrum: een construct waarin de mens wordt gecontroleerd door protocollen en narratieven die door externe krachten worden gestuurd.

Zonder perspectief is geschiedenis betekenisloos. We moeten begrijpen dat deze verhalen geen losse fragmenten zijn, maar gebeurtenissen die over grote tijdsintervallen verspreid liggen. De yuga's beschrijven vernietigingen, zoals die voor de kust van India. We hebben bewijs van verzonken beschavingen en duizenden jaren oude records hiervan. Toch worden dergelijke ontdekkingen vaak genegeerd of verkeerd geïnterpreteerd.

Een voorbeeld hiervan is de geschiedschrijving van Manetho. De Egyptische dynastieke beschaving stortte 500 jaar voor Manetho’s geboorte in. Toch baseren we onze huidige egyptologische kennis op zijn dynastieke lijsten. Deze lijsten, waarop de officiële geschiedenis van Egypte is gebaseerd, zijn grotendeels onbetrouwbaar en sterk gemanipuleerd.

Manetho leefde 500 jaar na de ineenstorting van Egypte. Religie heeft ons veel ideeën gegeven—ook ik ben daar slachtoffer van geweest. Het heeft ons vele manieren geboden om onze situatie, deze realiteit waarin we ons bevinden, te interpreteren. Maar deze ideeën hebben ons ook geleid naar vele valse wegen en dwaalsporen. Ze hebben geleid tot het ontstaan van denominaties en doctrines die bij nadere beschouwing absurd en ridicuul zijn. Wanneer je alles reduceert tot de kern, toont het ons dat de gehele geschiedenis van de wereld tot nu toe, met al haar filosofieën, religies, reizen en gegevens, eigenlijk eenvoudig samen te vatten is.

Deze ervaring is niet alleen van ons. We delen deze met iets anders. En zolang we erkennen dat wat wij doormaken, het ook doormaakt, kunnen we altijd uit onszelf de benodigde middelen, energie, geduld en emoties halen om ons door deze ervaring heen te helpen. Dat is de reden dat het daar is: het wil deze dingen samen met ons ervaren. Wij zijn God, oneindig en gefragmenteerd, tegelijkertijd.

Herinner je de mammoeten die bevroren werden gevonden met boterbloemen nog op hun tong, onverteerd? Of de gigantische wolharige neushoorns die naast een appelboom stonden, volledig bevroren en ingebed in de permafrost? Dit is allemaal gedocumenteerd.

Het fenomeen van de "cargo cult" beschrijft hoe een primitieve cultuur in contact komt met een geavanceerdere beschaving en deze probeert na te bootsen, in de overtuiging dat ze dezelfde resultaten kunnen bereiken. In dit scenario zijn wij de primitieven die terugkijken op niet een "Oude Aliens"-verhaal, maar op 58 eeuwen van resets, catastrofes en onrust. We zien een geavanceerdere versie van onszelf.

Als wij informatie voor de toekomst moesten bewaren omdat we het construct hebben ontrafeld en begrijpen hoe resetprotocollen werken, dan zouden we beseffen dat de Arctische en Antarctische ijskappen er niet altijd waren. Dit kwam door de instorting van het dampkanopee. Relevante kaarten uit de 15e tot 18e eeuw tonen de Arctische en Antarctische gebieden zonder ijs, met rivieren en bergen die overeenkomen met wat de Amerikaanse marine later bevestigde via radartechnologie. Dit bewijst dat deze gebieden in onze recente geschiedenis geen ijs bedekten.

Vóór de catastrofes was onze wereld anders: slechts meren en kleine zeeën, geen grote oceanen. Waar kwam al dat zoutwater vandaan? Onze geschiedenis is vol met drastische aardverschuivingen, zoals de opheffing van gebieden tot grote hoogten, zoals het Titicacameer en de nabijgelegen ruïnes van Puma Punku, die onmogelijk gebouwd kunnen zijn op de huidige hoogte. Dit duidt erop dat de aarde dramatische veranderingen heeft doorgemaakt.

Charles Fort stelde dat kennis van de mensheid geheim wordt gehouden in een andere wereld buiten onze eigen realiteit. Dit roept de vraag op: wordt onze wereld bestuurd door externe krachten? Vergelijk het met "The Hunger Games," waarin de makers de realiteit manipuleren met rampen en monsters, terwijl de deelnemers denken dat alles echt is.

De theorie van Fort sluit aan bij ideeën over de Anunnaki en andere oude beschavingen die technologische vooruitgang behaalden. De correlaties tussen oude teksten, zoals Genesis, de Mahabharata en de Ketolaramore-tabletten, bevestigen dat verhalen en gebeurtenissen in verschillende tradities consistent zijn.

Wij leven in een wereld die voortdurend verandert zodra ons collectieve bewustzijn een paradigma accepteert. Dit is geen fysieke, Newtoniaanse wereld, maar een amorfe realiteit die zich aanpast aan ons begrip. Het verklaart waarom oude beschavingen bepaalde rituelen uitvoerden en hun doden met rode oker schilderden. Het roept vragen op over waar zij deze ideeën vandaan haalden en hoe deze werden geïnterpreteerd in hun wereldbeeld.